Het einde van een toch wel enerverend seizoen, een seizoen waar ik wederom weer veel van heb geleerd. Ik ben erg blij dat ik dit jaar de kans heb gehad om bij Jac in het team te mogen schaatsen en daarmee te ervaren wat het inhoudt om deel uit te maken van een commercieel team met alle dingen die erbij horen.
Toch heb ik kort geleden het besluit genomen om het schaatsen op een andere manier te gaan benaderen en daarmee mijn contract bij het schaatsteam van Jac niet te verlengen. Ik kwam er gaandeweg dit seizoen achter dat ik vrijheid miste; vrijheid van het impulsief zelf af en toe een training kunnen doen, puur omdat het sporten zo leuk is; af en toe eens een wintertriatlonnetje tussendoor of een duurloopje met nog een aantal andere gekken van de triatlonclub die ook altijd in zijn voor wat extra kilometers. Daarnaast heb ik dit jaar geen studie gevolgd. Al snel werd duidelijk dat ik te weinig op school aanwezig zou kunnen zijn om de gevraagde 60 studiepunten binnen te halen. Daarom heb ik al in september besloten om het jaar niet eens te starten.
Enigszins speet mij dat wel, zeker wanneer ik dan weer op mijn hotelkamer zat. Het schaatsen werd mij simpelweg te eenzijdig. Het leven van hotelkamer naar hotelkamer, van Heerenveen naar Boekelo rijden met de auto, dag in dag uit. Terwijl ik, als ik erover nadacht, ook perfect mijn training had kunnen afwerken op de mooie ijsbaan bij ons in de achtertuin nota bene( ijsbaan Twente). Dit soort gedachten probeerde ik wel los te laten, want ik kon er weinig aandoen. Ik had er immers zelf voor gekozen.
Als ik dan weer een aantal dagen thuis was, waar ik weer even mijn eigen gang kon gaan, beviel me dat zó goed, dat ik soms twijfelde of het topsport leventje zoals ik dat nu leefde, wel voor mij was weggelegd. Vragen als ‘’Is deze wereld niet te hard voor mij?’’ en ‘’vind ik het trainen op zich niet veel te leuk om zo precies volgens een schema en volgens een vast ritme te leven?’’ kwamen bij mij op. Gaandeweg het seizoen vorderde, kwamen dit soort vragen steeds meer boven. In eerste instantie durfde ik niet zo goed waarde te hechten aan dit gevoel, het gevoel dat ik misschien toch wel niet helemaal op mijn plek zat, het gevoel dat ik misschien nog wel veel harder kon schaatsen als ik mij lekkerder zou voelen, wellicht in combinatie met een studie waarbij de focus toch verdeeld zou worden. Misschien moest ik toch maar eens gaan denken aan een wat vrijere omgeving waarbij ik zelf de touwtjes in handen heb betreft de trainingen. En misschien dan maar niet in een team waarbij je toch minder verplichtingen hebt naar je teamgenoten en de sponsoren toe.
Ik heb veel om mij heen gekeken naar anderen; naar andere langebaanschaatsers; naar marathonschaatsers; naar leeftijdgenoten op school en andere sporters, maar ook mijn broertje Ynze die inmiddels zijn tweede jaar Fysiotherapie op Saxion afwerkt in combinatie met het bedrijven van de triatlonsport waarin hij zich tot noch toe elk jaar een aantal stapjes weet op te werken. Het triatlonwereldje is een stuk vrijer, men is in de triatlonwereld gewend om zelf trainingen af te werken en te dealen met de omstandigheden zoals ze zijn. Zo trainen bijna alle (nationale) trialtleten naast hun werk. De reden hiervoor is dat er simpelweg te weinig te verdienen is binnen deze sport. Maar is de sport niet juist daarom zo gezellig? En zou dit niet de reden zijn voor de meer ontspannen sfeer en het ontbreken van de jaloezie ten opzichte van andere sporters?
Dit soort dingen heb ik goed op mij laten inwerken de afgelopen periode. Ik heb alle plussen en minnen tegen elkaar op gewogen en ben vervolgens tot de conclusie gekomen dat ik vrijer wil kunnen sporten in combinatie met een studie. Dit betekent niet dat ik stop met het langebaanschaatsen, integendeel. Ik wil volgend seizoen ook weer wedstrijden rijden. Maar wel met een andere voorbereiding. Ik wil deze zomer meer mijn eigen gevoel kunnen volgen met de trainingen. Trainen op een manier dat ik mij er ook lekker bij voel. De precieze invulling hiervoor heb ik nog niet. Ik weet wel dat het voor mij zal inhouden dat ik meer op de bonnefooi wil trainen. Daarnaast wil ik in het volgende schooljaar de studie gaan oppakken. Momenteel ben ik wel aan een module Psychologie begonnen aan de Open universiteit. Dit houdt mij mooi van de straat tussen de trainingen door en het zal mij hopelijk helpen om volgend jaar niet geheel onvoorbereid weer in allerlei lesstof te moeten duiken. Dus, ik sluit nu een jaar af als schaatster binnen een commercieel team en ik ga een start maken aan een periode waarin ik ongetwijfeld ook weer heel veel zal leren, in eerste instantie op maatschappelijk vlak maar ook op trainingsgebied waarbij ik veel meer mijn gevoel zal volgen en met name dié dingen ga doen, waar ik zin aan heb.
Pien Keulstra