Na vorig jaar mijn debuut te hebben gemaakt op alle onderdelen van de sprintafstand heb ik dit jaar nogmaals meegedaan aan de wintertriatlon in een poging mijn prestatie van vorig jaar te verbeteren. Ook mijn dochters waren van de partij.
Het was opnieuw een geweldige dag. Dit jaar iets meer uitdagingen voor de organisatie dan vorig jaar, zo was er tegelijk met ons evenement een vlooienmarkt georganiseerd wat voor de nodige parkeerchaos dreigde te zorgen. Gelukkig was het geen enkel probleem om de auto kwijt te kunnen op een andere parkeerplaats die voor de wintertriatlon was vrijgemaakt.
Vorig jaar waren er zeer lente-achtige temperaturen, maar dit jaar voorspelde de weermannen weinig goeds. Gelukkig viel het vooral in de ochtend heel erg mee, al waren de omstandigheden voor de mensen die 's middags aan de bak moesten een stuk zwaarder met regen en harde wind.
In de ochtend ging mijn jongste dochter Jade van start met de kinderafstand. Mooi om te zien dat er weer een nieuwe generatie sportievelingen aan zit te komen. Jade vond het erg leuk om mee te doen, vooral aan het fietsen had ze veel plezier.
Daarna was ik zelf aan de beurt op de individuele sprintafstand. Mijn ervaringen van vorig jaar zaten nog in mijn geheugen. Toen kreeg ik tijdens de laatste ronde fietsen flinke kramp in mijn kuiten wat de daarop volgende schaatsrondjes echt loeizwaar maakte. Dit jaar ging het aan alle kanten beter: iets beter voorbereid, rustiger van start gegaan bij het lopen en de benen niet opgeblazen bij het fietsen. Het blijft lastig om het juiste tempo te zoeken bij alle disciplines. Ik was erg bang om weer kramp te krijgen, dus ging vooral rustig aan, maar toen ik in de laatste kilometer voorbij werd gereden door Hans Grootenhaar wilde ik mij toch niet laten kennen bleek het ook prima te doen om toch iets meer gas te geven bij het fietsen (verbeterpuntje voor volgend jaar). Het schaatsen ging goed en ik probeerde in mijn hoofd een beetje mee te tellen. Toen ik bij ronde 16 was stond mijn naam ineens op het bord met 21 erachter. Dat viel dus weer mee.
Ook de kledingkeuze is lastig. Bij het lopen krijg je het vaak warm. Elly Scholten sprak 1 minuut voor de start nog de opbeurende woorden "Wat heb jij veel kleren aan, zo blaas je je helemaal op bij het lopen.". Maar daarna moet er nog gefietst worden en ik was toch iets banger voor een koude buik bij het fietsen dan voor een warme buik bij het lopen. Verbeterpuntje voor volgend jaar: bij het fietsen een windstopper klaarleggen zodat je wat minder kleren aan hoeft bij het lopen. Wast toch wel aardig warm zo.
De dag zelf is heel leuk omdat er heel veel bekenden van de ijsclub rondlopen, zowel vrijwilligers als deelnemers. Verder zijn de deelnemers van alle niveaus, van supersnelle mannen die je "woesh woesh" voorbij scheuren op een tijdritfiets, tot clubgenoot Gerrit van Dijk die op een gewone stadsfiets het parcours reed.
In de middag waren Ella en Isa aan de beurt bij de Super Sprint NK Jeugd 12+. Gelukkig net nadat de ergste regen voorbij was gingen ze van start voor hun zware tocht. Ook zij kwamen moe maar tevreden over de finish en na even zitten en genieten van de mooi uitgestalde verwennerijen als fruit en yoghurt gingen we met zijn vieren weer huiswaarts.
Organisatie, werderom bedankt voor een geweldige sportieve dag. Volgend jaar zijn we graag weer van de partij.