Mijn natuurijsverhaal begint op 2 februari. Ik en mijn dochters zijn echte schaatsgekken en ineens vliegen de plaatjes met weerpluimen en hooggespannen verwachtingen in alle appgroepen rond. Ik neem contact op met Jan Lammerink van de natuurijs commissie om te vragen of de baan onder water kan.
De leden van de natuurijscommissie zijn al wat ouder en vanwege corona is het niet mogelijk om met de groep samen te werken zoals we gewend zijn. Een lastige keuze voor deze gepassioneerde mannen, die het liefste meteen in actie zouden komen. Gelukkig willen ze waar het mogelijk is wel individueel helpen en kunnen ze in elk geval adviseren bij de lastige keuzes die komen kijken bij het maken van een ijsvloer.
Er moet ook afgestemd worden met The Bootcamp Factory en de racerunners, want als de baan onder water staat kunnen zij niet sporten.
Op 4 februari sluiten Andre en George de pomp aan. Het is nog helemaal niet koud en het grasveld naast de baan is een modderige bende. Op de foto zijn nog de blauwe zakken met isolatiemateriaal zichtbaar die door de hoge stand van het grondwater kletsnat zijn geworden. Gelukkig ligt de pomp heel diep en bevriest deze niet zo snel. De baan loopt in ongeveer 14 uur onder water en de volgende ochtend vroeg kan de pomp weer uit.
Op vrijdag 5 februari kijken we nog eens goed naar het weerbericht. Er wordt enorm veel sneeuw verwacht. Met sneeuw bevriest de baan niet goed en wordt het ijs heel slecht. Als we pech hebben kunnen we helemaal niet schaatsen.
We besluiten het water weer weg te laten lopen en te wachten tot het klaar is met sneeuwen. Als het goed is moet dat maandag zijn. Met kaplaarzen aan halen de vrijwilligers de afdekplaten weer van de putten en kan het water weer weglopen.
Maandagmiddag komen 14 vrijwilligers naar de baan om hem sneeuwvrij te maken. We hebben via de gemeente om hulp gevraagd, maar nog geen antwoord gekregen. Onze zitmaaier is voorzien van een sneeuwschuiver om te helpen.
Als we beginnen sneeuwt het nog best hard. De zitmaaier maakt een aantal rondjes op de buitenbaan en dat gaat aardig goed. Alleen is het probleem dat er zoveel sneeuw ligt dat de banden hun grip verliezen als er meer dan 1 baan tegelijk geveegd wordt. De moed begint mij in de schoenen te zakken als er een verlossend telefoontje komt.
Gildebor komt helpen met grote sneeuwschuivers en dankzij die trekkers hebben we de baan in een paar uur schoon. De putten kunnen worden afgedekt en de pomp kan weer aan.
De ijsvloer groeit goed. Wel hobbelig door de restanten van de sneeuw, maar dat krijgt de Zamboni wel weg aldus George. Probleem is alleen de putten die diep onder de grond doorlopen. Deze veroorzaken circulatie van relatief warm water en daardoor veroorzaken ze zwakke plekken. Op onderstaande luchtfoto is goed te zien dat boven de putten de donkere plekken in het ijs ontstaan.
Woensdag proberen we de putten af te dekken. De ijsvloer maken we op een paar plekken kapot, maar het wordt ijzig koud, dus dat zou niet uit moeten maken. Donderdag worden er nog meer werkzaamheden aan de putten gedaan en daarna moet de kou zijn werk doen.
Vrijdagmorgen om 6 uur laten de ijsmeesters George en Luc het water weglopen en begint het prepareren van de baan met de Zamboni. Als ik rond 8 uur op de baan kom zie ik ze bezig met de ijsveger naast de baan. Ze waren iets te ver doorgereden bij het uitladen van het ijs en de voorwielen zijn diep weggezakt in de modder.
Gelukkig komt Gildebor nog een keer helpen. Een trekker met een lier komt aangerukt en na korte tijd kunnen we verder met de baan prepareren. Met de Zamboni schaven we de ruwe stukken van het ijs en wordt een laagje water op het ijs aangebracht.
De ijsvloer wordt prachtig en om 10:30 kunnen de eerste leden rondjes schaatsen. Inmiddels gebeurt er van alles in de vereniging. Een rooster met vrijwilligers wordt opgezet voor de kantine en kassabezetting. We krijgen een gaaf online reserveringsysteem om de bezoekersaantallen conform corona in de hand te houden. Heel veel helpende handen maken mogelijk dat we een geweldig weekend beleven met heel veel ijspret.
Mijn dochter Isa Groenewoud heeft voor schaatsen.nl mooie foto's en een film gemaakt over dit verhaal:
https://www.schaatsen.nl/nieuws/2021/februari/combibaan-in-hengelo-eindelijk-open-het-is-prachtig-ijs-geworden/
Tot slot nog een speciaal woord van dank voor onze 2 ijsmeesters: George Bouret en Luc Heemskerk.
Zonder hun kennis en ervaring en hun tomeloze inzet hadden we het schaatsen wel kunnen vergeten.
