Zaterdag 20 februari was het weer zover. Al weken vantevoren werd er driftig geoefend met starten en tempo rijden door jonge en oudere talenten. Op de dag zelf gonste het op Twitter: de leukste en belangrijkste wedstrijd van het jaar zat eraan te komen.
Voor mij persoonlijk betekent het de dag in het jaar waar ik mijn tijd meet en kijk of ik nog een beetje in de buurt blijf van mijn oudste dochters, Ella en Isa, die in wedstrijdgroep 1 schaatsen (jammer, geen schijn van kans). Mijn jongste dochter Jade is nu pupil B en haar kan ik nog net voor blijven.
De avond begint met pupillen die 100 meter rijden. Leuk om de kids van mijn trainingsgroep aan te moedigen vanaf het ijs. Na een tijdje is Jade aan de beurt en die rijdt in een jaloersmakend mooie stijl een seconde van haar PR af.
Dan ben ik aan de beurt. Toch wel spannend om zo op zo'n lege baan te staan. Veel bekenden langs de kant die ik allemaal graag wil laten zien hoe goed ik kan schaatsen. Als ik nu maar niet meteen na de start voorover duik. En die overgang van "rennen" naar schaatsen. Altijd zo lastig, vooral voor iemand die maar een paar keer per jaar oefent op de start en dan nog maar zeer matig, want een liesblessure ligt op de loer.
De 500 meter gaat best goed. Een lekkere start, mijn tegenstandster is iets sneller, maar in de bocht krijg ik goed vaart en ik kan voor haar langs wisselen. De tweede bocht is een buitenbocht en die gaat redelijk. Rijden in de buitenbocht is ook al iets waar we bijna nooit op oefenen. Als we aan het trainen zijn zitten we meestal aan de binnenkant van de baan en dan valt het best tegen om zo'n flauwe bocht te nemen waar je lang niet zo lekker in kunt hangen en ook geen einde aan lijkt te komen.
Dan het laatste rechte stuk. Ik zie de mensen staan en veel te gehaast wil ik naar de finish rijden. Ik maak een flinke misslag en hoor een ooooeeeeeh door het publiek gaan. Gelukkig blijf ik staan en nipt win ik mijn rit en duik ik net onder de voor mij magische grens van 50 seconden.
Dan de 1500 meter. Ik start rustiger dan bij de 500 en mede dankzij een aanwijzing "naar achteren leunen" van een van de coaches kom ik snel lekker in mijn slag. De eerse anderhalve ronde gaat prima en dan gaat het pijn doen. Mijn benen verkrampen, de bochten gaan niet meer lekker. Oh, wat duurt dat lang. Ik heb 3 weken geleden de alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee gereden, maar voor mijn gevoel was dat sneller klaar dan dit.
Een halve baan voor mij zie ik Pieter die in de rit voor mij is gestart. Ik had mij voorgenomen om hem net als vorig jaar in te halen, maar hij verbetert supergoed zijn PR met 10 seconden, dus ik kom niet in de buurt. Het laatste rechte stuk rijd ik op karakter en dan is daar eindelijk de finish. Met een tijd van 2:32 verbeter ik mijn pr met een paar seconden. Mijn scheenbenen en kuiten verkrampen meteen en ik kan even bijna niet meer bewegen. Op aanraden van Kees probeer ik toch even door te schaatsen de kramp trekt al snel weg.
Met Raymond en Kees analyseer ik de rit. De tweede helft van de race had ik er niet meer goed op gelet om diep te blijven zitten. Dan kom je toch in een vicueuze cirkel van slechte techniek, harder werken om op snelheid te blijven en nog slechtere techniek. Beter daarop letten is een goed voornemen voor de volgende keer.
Ook heb ik zitten rekenen aan mijn tijden. Volgens mij heb ik de eerste 500 meter van mijn 1500 race harder gereden dan mijn 500 meter race. Terwijl het voor mijn gevoel veel rustiger en langzamer ging. Volgende keer toch veel meer rust proberen te bewaren zodat ik veel meer op techniek dan op kracht schaats.
Helaas konden we niet blijven tot de massastart, dus hopelijk heeft iemand daar nog een verslagje van.
Nu alweer zin in volgend jaar!
Vanaf hier wil ik iedereen graag bedanken voor de prima georganiseerde wedstrijd.