Het begon allemaal rond de kerst toen mijn dochter Jade Groenewoud, schaatser bij team Iko, vertelde: “Als er een wedstrijd in Hengelo komt, doe ik mee”.  Mijn andere dochter Isa, trainer bij de Hengelose IJsclub en zelf ook fanatiek schaatser, werd daar gelijk enthousiast van.

Dinsdag

Isa pakt door: "We doen het gewoon, pap!”. Ze maakt een appgroep aan en binnen de kortste keren melden zich een stuk of 10 mensen die willen helpen met de organisatie.

We denken dan nog: “We kopen een luchthoorn, zetten wat mensen langs de kant die met hun telefoon gaan klokken en we zien wel."

Isa maakt een Google-formulier om de inschrijvingen te ontvangen. Binnen een uurtje hebben we al tientallen aanmeldingen en het begint ons te dagen dat dit veel groter kan worden dan we in eerste instantie dachten.

Woensdag

Het is prachtig weer en het ijs op de combibaan is beter dan ooit. We ontvangen een recordaantal van 1100 betalende bezoekers. Ook het HIJC clubuur wordt heel druk bezocht en de chocomel in de kantine is niet aan te slepen.

Intussen hebben meer mensen lucht gekregen van ons wilde plan. Er wonen in Twente een aantal mensen die heel goed zijn in het organiseren van schaatswedstrijden en iedereen is enthousiast. 

Eric Pouwels wil het mobiele tijdwaarnemingsysteem wel inzetten dat dinsdagavond ook is gebruikt voor de eerste marathon op natuurijs. Liesbeth Heemskerk gaat juryleden vragen en ook Marcel Nijhof is bereid om te helpen met de tijdwaarneming. Internationaal ISU scheidsrechter Marco Hesselink komt starten en zo krijgt de wedstrijd steeds meer een officieel karakter.

We worden een beetje zenuwachtig van de overweldigende belangstelling om mee te doen en besluiten het inschrijfformulier te sluiten als er 130 deelnemers zijn. De wedstrijd mag niet al te lang duren en we weten niet hoe het ijs zich zal houdeh als heel veel mensen een 500 meter gaan starten. Als de inschrijving is gesloten krijgt Isa van alle kanten verzoekjes van mensen die toch nog graag mee willen doen.

De officiële tijdwaarneming apparatuur is helemaal afgestemd op de software die de KNSB gebruikt om wedstrijden te organiseren. Marthijs Kuipers zorgt ervoor dat onze wedstrijd in dat systeem komt te staan en zet inschrijvingen van ons Google formulier 1 voor 1 over. 

Achterop de ijsbaan is woensdag een slechte plek die we markeren met een paar grote pionnen. We maken ons wel wat zorgen of de schaatsers hier tijdens de wedstrijd geen last van zullen hebben. Gelukkig is het de nacht van woensdag op donderdag ijskoud en lukt het de ijsmeesters om de baan heel goed te repareren. 

Uiteindelijk hebben we een supermooie baan om de wedstrijd op te rijden. Geen spiegeltje zoals op ijsbaan Twente, maar echt werkijs. Het mooie is dat er nergens scheuren of gevaarlijke plekken zijn. De rijders kunnen veilig volle bak gas geven.

Ik print thuis alvast wat oorkondes, want omdat dit de eerste echte wedstrijd op de Combibaan is, zijn de snelste tijden meteen baanrecords.

De firma Oude Nijhuis in Delden is bereid om dezelfde avond nog medailles te graveren, zodat we een echte prijsuitreiking kunnen houden.

Donderdag

In de ochtend zagen de ijsmeesters met een cirkelzaag een gleuf in het ijs voor de lus van de tijdwaarneming. De draad wordt in de gleuf geplaatst en deze wordt opgevuld met sneeuw en water zodat er hopelijk niemand over zal struikelen, want er moeten nog heel veel schaatsers overheen voordat de wedstrijd ‘s avonds begint. Gelukkig gaat dat allemaal prima.

Gildebor komt een bouwkeet brengen, zodat de mensen en de apparatuur van de tijdwaarneming binnen kunnen zitten. Om de keet dicht genoeg bij de finishlijn te kunnen zetten moet deze een stukje over het ijs gereden worden. Dat is wel spannend, maar gaat prima omdat het ijs op het asfalt rust.

Als ik eind van de middag naar huis fiets om te eten, word ik nat van de motregen die naar beneden komt. Het wordt spekglad op de weg.

We glibberen weer terug naar de Combibaan en daar loopt de organisatie als een trein. Isa heeft alles goed voorbereid en stuurt haar vrijwilligers aan. De ervaren mensen van de baancommissie “doen hun ding” en zorgen ervoor dat de wedstrijd op tijd kan starten.

Ondertussen is de kantine helemaal vol met meer of minder zenuwachtige schaatsers. Ik hoorde dat de wedstrijd trainer van HIJC afgelopen nacht geen oog dicht heeft gedaan van de zenuwen. Het is altijd een heel speciale sfeer zo net voor een sportevenement. Een bijzondere mix van opgewonden vrolijkheid en toch ook wel spanning voor de wedstrijd.

De wedstrijd loopt heel voorspoedig. Marco kan niet helemaal op de startlijn staan omdat het snoer iets te kort is, maar het loopt allemaal prima. Er wordt hard gereden. Er worden heel mooie baanrecords gezet.

Isa en Jade doen mee en ik neem even rust om als trotse ouder mijn dochters langs te zien schieten.

Daarna volgt een belangrijk klusje, want er was geen tijd om de inschrijvingen in verschillende categorieën in te delen. Ik moest dus met de hand de resultatenlijst langslopen om te kijken welke junioren een prijs hebben gewonnen bij de 500 meter. Het zou heel vervelend zijn als we de verkeerde rijder een medaille geven, dus ik neem daar even rustig de tijd voor.

Isa presenteert de prijsuitreiking en ik reik de medailles en oorkondes uit. Daarna gaat iedereen weer tevreden naar huis. De rijders en vrijwilligers genoten van een prachtige avond. 

Liesbeth: “Heel leuk om weer eens op natuurijs te kunnen jureren.”

Marco: “Dit zijn de wedstrijden waar we het voor doen.”

“Bob tegen een pupil: dit is de oorkonde voor het baanrecord". Pupil: “Oh, wat vet!!!”