13 november 2014.
Jan Woelders, Henk de Vries, Wim Molenveld en ik zijn op weg naar de crematie van Berend van der Veen. Een ongemakkelijke autorit met vier mannen die elkaar tot op dat moment enkel in een auto hadden getroffen als ze op weg waren naar een ijsbaan of winterse ijsvlakte in de natuur.
Berend woonde al vele jaren in Zutphen en was een schaatsmaat die we de laatste tijd weinig meer bij de club zagen. Lang geleden schaatste hij regelmatig mee in verschillende trainingsgroepen, waar “haantjes” elkaar bestreden en presteren veelal hoog in het vaandel stond. Maar Berend haatte competitie, dit tot ergernis van trainers die hem beter wilden leren schaatsen. Berend bepaalde zelf het tempo in z’n leven, dus ook op de schaats en zo had het met een beetje fantasie best kunnen gebeuren dat hij in een elfstedentocht één kilometer voor de Bonkevaart was afgestapt en voldaan z’n schaatsen in de rugzak had opgeborgen: “het is genoeg voor vandaag, want het was weer een lange dag”.
Berend was wars van uiterlijk vertoon en toen ik hem ooit thuis opzocht, zat hij daar in z’n bornse huisje, gebreide trui, hoge kraag en koperen ritssluiting en dat alles in de schutkleuren van het behang achter hem, onopvallend zoals hij het wilde. Maar bovenal was Berend een begenadigd kenner van de geschiedenis.
Zelfs de V.P.R.O gaf hem zendtijd en zo hoorde ik hem ooit op zondagmorgen in het allom gewaardeerde programma “O.V.T.” waarin de geschiedenis diepgravend werd en wordt besproken. Kortom, Berend was een intellectueel.
Tijdens de crematie spraken nabestaanden dan ook vol trots over een man die tijdens z’n te korte leven bijzonder, begaafd maar vooral eigenzinnig was geweest.
Op de terugweg overdacht ik de momenten die achter mij lagen en ik wist het zeker; Er is een gepassioneerd schrijver van ons heen gegaan die wij vooral hadden gekend als schaatser. Een schaatser die zelf bepaalde hoe snel hij zou gaan en ja, Berend had wat mij betreft voor één keer gelijk, het ging allemaal veel te snel de laatste week.
Wim Salomons