Vooraf waren de goede adviezen niet van de lucht.
Allereerst de voorbereiding. Als ik train op de ijsbaan ben ik altijd behoorlijk fanatiek en eigenlijk is de hersteltijd dan te kort voor mijn lijf “van middelbare leeftijd”. Dus was het advies van een mede-sporter: “Sla die trainingen maar een keer over.”. Toevallig kwam de donderdagavond toch al te vervallen, maar zaterdagochtend overslaan…. Duh, echt niet. Ik vind mijn schaatstraining veel te leuk!
Tijdens die training kwamen er ook nog wat goede tips. George heeft een heel goede kijk op techniek en die vertelde mij over het langer blijven glijden en iets meer met de heupen werken bij het overkomen.
Zoals iedereen weet is schaatsen een technische sport. Ellie heeft een leuke pagina op onze website verzorgd waarin ongeveer 60 punten staan waar je als schaatser op moet letten bij een slag. Daar kwam voor mij dus nummer 61 bij.
Raymond heeft veel sportervaring en hielp mij om de training op zaterdagochtend niet te zwaar te maken. Drie rondes 60% en drie rondes volle bak was de opdracht. Raymond: “Als je nou die eerste rondes meegaat en daarna 1 rondje volle bak, dan voelen je benen net even lekker die versnelling, maar lopen ze niet helemaal vol”. Zo gezegd zo gedaan. De combinatie van donderdag niet trainen en zaterdagmorgen redelijk rustig aan doen voelde goed. Nu de rest van de dag doorkomen tot het moment van de wedstrijd.
Helaas heerst er bij ons thuis niet echt een topsportregime. Ik had op internet gelezen dat “echte marathonschaatsers” de dag voor een wedstrijd niet veel meer doen dan met de benen omhoog op de bank zitten. Mijn vrouw trapte daar jammer genoeg niet in, dus bestond mijn verdere voorbereiding uit boodschappen doen bij de supermarkt, naar de markt gaan en eten koken. Op het menu stond pasta, dat dan weer wel.
De avond begon met de Ten Tusscher jeugdcompetitie waar mijn dochters met veel plezier aan meedoen. Ook voor de ouders langs de kant is dit een leuke en afwisselende activiteit om naar te kijken. Van jonge kids die 3 rondjes gewoon volle bak gaan tot wat oudere meiden die zo vol strijd zitten dat ze soms bijna stil gaan staan op het ijs uit angst om vooraan te moeten rijden. Zo anderhalf uur staan kijken, is ook niet de beste voorbereiding. Ik heb in elk geval nog een kwartiertje voor de start in de kantine gezeten om de benen toch wat rust te geven. Niet te vroeg op het ijs gegaan deze keer. Net genoeg om een paar rondjes in te rijden.
Er waren meer mensen aan de start dan bij de vorige editie. Ongeveer 20 mannen en vrouwen. Tot mijn spijt was ik wederom de enige HIJC-er. Mensen van de Hengelose ijsclub, jullie weten niet wat jullie missen. Dit is zoooo leuk!
Na de start vormde de hele groep een lang lint. Ik begaf mij naar de achterhoede. Daar bleef ik een paar rondes schaatsen tot ik zag dat er een kopgroep van 13 schaatsers los kwam. Rustig er naartoe geschaatst, aansluiting gevonden en daarna zo kalm mogelijk blijven en achteraan blijven schaatsen. Het tempo lag vanaf het begin al aardig hoog, regelmatig haakte een concurrent af.
Bij de bochten lag de snelheid van de groep iets lager, dus moest ik een aantal keer overeind komen. Iemand achter mij zag dat steeds iets te laat en duwde mij tot 3 keer toe licht in de rug. Dat is heel irritant! Ik hou mijn benen niet voor niets stil en door dat duwen kwam ik dichter bij de schaatser voor mij dan mij lief was. Bij de vierde keer hoorde ik achter mij “kras - KRAS - BOF!”. Ik durfde niet om te kijken, maar het geluid klonk mij als muziek in de oren. De omroeper sprak al snel over “helaas een valpartij in de voorste groep”.
Ik dacht “Laat dat helaas maar weg.”.
Tot 2 rondes voor het einde voelden mijn benen goed en dacht ik: “Ik kan nog wel versnellen.”. Helaas dachten de andere kopgroepers er ook zo over en ging het ineens kneiterhard.
Ik kon nog net blijven aanhaken en met mijn laatste krachten kwam ik strompelend als zevende over de finish. Heel tevreden met mijn keurig gereden race, maar ook wel aan het tobben over de volgende keer. Want nu ik niet overduidelijk dingen verkeerd heb gedaan zit er niets anders op dan gewoon harder schaatsen....
Om eerlijk te zijn heb ik niet de hele wedstrijd aan alle 61 punten van de schaatstechniek gedacht. Zeker de laatste rondes toen het echt zwaar begon te worden neigt het allemaal toch wat meer naar harken in plaats van schaatsen. Daar valt vast nog wel wat winst te halen.
Ik maak overigens nog klein kansje op een podiumplaats voor het eindklassement. Dat is kennelijk een kwestie van alle wedstrijden meedoen en punten verdienen. Ik sta nu vierde en, eerlijk is eerlijk, de top 6 is eigenlijk sneller dan ik, maar misschien met wat hulp van mijn clubgenoten (kom op, stelletje slapjanussen!) of anders een paar goed getimede duwtjes gaat het nog lukken.
Wordt vervolgd op zondag 16 februari.