Dinsdag

Het is nog een beetje rustig in de appgroep van de reis, dus ik stuur wat berichtjes om er meer leven in te krijgen. Helaas heeft Raymond dan minder goed nieuws: er wordt slecht weer verwacht in Duitsland. Op de Duitse website staan niet mis te verstane waarschuwingen over extreme gladheid. 

Uiteindelijk besloten we om niet woensdagochtend te vertrekken, maar diezelfde avond al. Omdat Raymond nog iets van zijn werk heeft kan het niet eerder dan 0:00 uur. 

Ik twijfel of ik dat wel wil en overweeg om maar thuis te blijven. Gelukkig helpen Linda en Isa mij te beslissen om toch mee te gaan.

Woensdag

Het is gelijk gezellig in de bus. Ondanks het late uur kost het me geen moeite om wakker te blijven. Vanaf 6 uur neem ik het stuur over met Iris OW naast mij. Het rijden gaat prima en we kletsen over van alles. Iris vertelt over het kinderboek dat ze heeft geschreven (en binnenkort is te bestellen). 

De reis gaat verder voorspoedig. Het regent heel veel, maar gelukkig is het niet glad op de weg. Op de radio horen we wel steeds waarschuwingen om thuis te blijven of als je dan toch de weg op gaat extra brandstof en warme deken mee te nemen. 

Op de Fernpas gaat de regen over in sneeuw. We rijden langzaam, maar het gaat nog steeds vooruit.

Ons busje heeft een Duits kenteken. Dus iedereen denkt dat we Duitsers zijn. 

Iris OW: “Ja, maar wel hele knappe Duitsers toch?”

Rond het middaguur maakt mijn hart een sprongetje als ineens een bekende berg in beeld komt en even later komen we aan in Collalbo.

We pakken de spullen uit, lopen een ommetje en proberen onder een soort jetlag uit te komen. We drinken overheerlijke chocomel bij café de Posten. 

‘s  Avonds halen we pizza bij de bar van de ijshal die verrassend goed is. Of we hebben allemaal gewoon enorme honger want de lading pizza’s verandert in recordtijd in een stapel lege dozen. 

Het is nog een tijd gezellig aan tafel met het woordenboekspel van Frank. Dankzij Els weten we nu allemaal wat een "onager" is. Maar dan staat de vermoeidheid toch toe. 

Iris OW probeert nog de regels van een ander spel uit te leggen aan Maud en Jildou, die maar een paar uur slaap hebben gehad en totaal niet opletten. 
Met een juffenstem : “Ja hallo, voor wie lees ik dit voor?”

Donderdag

De wekker gaat al vroeg, want de diva’s van het Italiaanse schaatsteam hebben onze trainingstijd geclaimd. We mogen om 8:30 al de baan op. Dat is helemaal prima, want zo hebben we een lekker lange dag. 

Een enorme zak met broodjes wordt neergezet. Waarschijnlijk was iedereen toch wat te optimistisch bij het bestellen. 

We komen aan bij de ijsbaan. Nicola de trainer stelt zich voor en vraagt hoeveel rondjes we normaal rijden.  
Raymond: "Ongeveer 60." 
Nicola kijkt bedenkelijk. 
Emma: "Dat ging over inrijden hoor."

Nicola was toch wel onder de indruk van onze basisconditie en we gingen 2 keer 12 rondes inrijden. Dat valt nog niet mee op 1000m hoogte na een dag in de auto! Het aantal werd voor een aantal van ons naar beneden bijgesteld.

De training die volgt is best pittig en Nicola is heel vriendelijk, maar laat tussen de regels door wel duidelijk weten wat ze van ons niveau vindt. 

“Julie zitten totaal niet diep en zetten allemaal niet goed met de heup af.” 

Alleen Raymond kreeg een compliment. Hij liep de rest van de dag met een grote glimlach op zijn gezicht en herinnerde ons er regelmatig aan dat Nicola heeft gezegd dat hij een mooie afzet heeft.  Overigens waren er geen getuigen van deze gebeurtenis. 

Jildou kreeg de tip om meer zoals Jutta te schaatsen. Die nam ze ter harte en ging gelijk op haar duckface oefenen. 

Daarna was het tijd om terug te keren naar ons appartement en bij te komen in de gezamenlijke ruimte bij de heerlijk warme pelletkachel. 

In de middag zijn we met het treintje en daarna de kabelbaan naar Bolzano gegaan. Een aantal ging lekker shoppen en ik ben met Frits en Iris weer omhoog gelopen. Een pittige, maar prachtige wandeling. 

Bij het treintje komen we de rest weer tegen en op de terugweg is het weer een gezellige boel! 

Dan is het tijd voor de tweede training van die dag. Raymond heeft een schema uitgezocht en ondanks de inspanningen van eerder die dag gaat het nog best lekker. Het is zo geweldig om in dat prachtige landschap rond te rijden. 

Frank bij het zien van de zonsondergang: het lijkt wel Utah. 
Raymond: "Ik hou helemaal niet van Jutta!”

Raymond vond de training zwaar: "Er ging zoveel bloed naar mijn benen dat mijn armen begonnen te tintelen.”

Na de training wordt er gezamenlijk pasta gekookt (prima voorbereid door Iris B). 

Een aantal gaat na het eten in de geweldige sauna onder het appartement. Tussen de saunagangen door checken we nog de vijver, maar die is dichtgevroren, dus we hebben een goede smoes om er niet in te springen. Een paar durven nog wel in de sneeuw te liggen, maar zelfs met een warm sauna-lijf is dat echt heel koud. 

Vrijdag

Vanmorgen stond er kort werk op het trainingsprogramma. Veel sprinten en starten. Er worden filmpjes gemaakt die soms wat confronterend zijn over bepaalde aspecten van de schaatstechniek. 

Bob na het zien van de filmpjes: “We gaan niet over kniehoeken zeuren.”

Daarna maken we een mooie wandeling naar de piramidi di terra. 

Frank legt geduldig aan iedereen uit hoe de natuurlijke piramides zijn ontstaan en laat zich daarbij niet afleiden door de alom aanwezige bordjes die een heel ander verhaal vertellen.

Iris OW, precies 1 meter voordat de weg een haakse bocht maakt richting het appartement: "Gaan we nog steeds verder, of lopen we alweer terug?” 

Eind van de middag is het weer tijd om te schaatsen. Na een warming up (gewoon twee keer 4 rondjes) proberen we allemaal 10 kilometer achter elkaar te rijden. Het zonnetje schijnt en ondanks de pittige opdracht geniet ik van elke meter die we over dat heerlijke ijs rijden. 

Na de training kijken we nog even naar de rondjes van de Italiaanse ploeg met Giotto, die schijnbaar zonder inspanning over de baan vliegt. 

In de avond is er even paniek als Maud haar telefoon kwijt is. Rick legt zich er niet bij neer en loopt nog 1 keer naar de ijsbaan om te zoeken. Even later komt hij triomfantelijk terug met de telefoon in zijn hand. 

Na het eten hebben we een mooi spel gedaan waarbij we personen moesten omschrijven. Er kwamen mooie creaties voorbij zoals “Strenge oud trainer van HIJC” of een mooie imitatie van een medewerker van de ijsbaan die een mobieltje neerzet om zichzelf te filmen bij het oefenen van kniehoeken. 

Zaterdag

Vandaag hebben we de ochtendtraining laten vervallen om lekker de bergen in te gaan. De meesten gaan wandelen en een paar gaan skiën en snowboarden. Het weer is fantastisch, het is mooi rustig op de berg en we genieten allemaal van de prachtige omgeving. 

De wandelaars ontdekken dat een heuvel afdalen vaak lastiger is dan klimmen en glijden hele stukken op de billen naar beneden. Jasper laat daarbij zien dat hij niet alleen verschrikkelijk snel rondjes kan rijden, maar hij demonstreerde ook een nieuwe manier om middels een behendig hupje vanuit de “glijfase” over te gaan naar de “wandelfase”.

Na de lunch maakten we ons klaar voor de laatste schaatstraining. De energie is behoorlijk op bij iedereen en ondanks de inspanningen van Raymond eindigt de oefening om “Els de dieseltrein” een ronde in te halen in chaos. Wat ook niet helpt is dat de temperatuur binnen een half uur van +1 naar -6 zakt. 

Het is weer mooi geweest. We nemen 1 voor 1 afscheid van de geweldige ijsbaan die bij ons allemaal een speciaal plekje in ons hart heeft ingenomen. 

We sluiten af met een gezamenlijk diner in een restaurant. Het is weer heel gezellig en leerzaam, want Jildou legt ons het verschil uit tussen een PK en een Apfeschorle. 

Tussen de bedrijven door hebben de meiden nog geweldige Jutta foto’s en filmpjes gemaakt. Ik kan niet wachten om het resultaat te zien.

Tot slot nogmaals een grote dankjewel voor Henk, Peter en natuurlijk Iris B, die deze heerlijke dagen mogelijk hebben gemaakt. 

Op een of andere manier zijn we toch allemaal een beetje meer als Jutta gaan schaatsen tijdens deze reis.