Ik fiets en schaats best veel, dus daar zag ik niet zoveel problemen, maar hardlopen… Eerdere pogingen om dit op te pakken waren jammerlijk gestrand op pijnlijke knieen. Ik durfde steeds niet verder te gaan omdat ik bang was echt iets kapot te maken, maar ik wilde het deze keer heel graag proberen en mede dankzij de prima hulp van fysiotherapeute en mede schaats-ouder Nicole heb ik de training toch doorgezet.
De trainingen van Renate Wennemars op mijn Iphone bevielen mij prima. Het einde van die reeks viel precies samen met de wintertriatlon, dus dat kwam mooi uit.

De dag begon voor mij al vroeg, want ik was best wel zenuwachtig en dus behoorlijk op tijd wakker. Genoeg tijd om na te denken over kleding, want wat moet je toch aan als je eerst buiten gaat sporten in bijna 20 graden en daarna binnen in de ijshal verder gaat waar het ook nog eens verplicht is om armen en benen te bedekken? Ik leek wel mijn vrouw voor een gala-feest en wisselde wel 3 keer van oufit.
Toen mooi op tijd naar de ijsbaan gefietst waar het al een gezellige drukte was. Er liepen veel bekenden rond, waaronder Hans, Ellie en Raymond die tegelijk met mij van start zouden gaan. Gezellig een beetje kletsen, warm lopen en de wedstrijd voorbereiden. Fiets klaarzetten, schoenen er netjes naast. T-shirt aan en mijn schaatsjasje naast mijn helm. Het was allemaal geen straf met dat prachtige weer.

Toen werd het tijd om te verzamelen voor de streep. Guido drukte op de toeter en we gingen van start.
Na nog geen 5 meter: kletterdekletter…. daar viel mijn Iphone op de grond.
Even onthouden voor de volgende keer: dat ding is niet handig om mee te nemen bij een wedstrijd. Ik heb een geweldige app om mijn fiets- en loopkilometers bij te houden, maar tijdens de wedstrijd heb je daar geen klap aan. Je bent veel te druk met sporten om erop te kijken. Bovendien hoef je zelf de tijd ook helemaal niet bij te houden, want al heel snel na het evenement zijn alle gegevens op het internet te vinden.
Mijn telefoontje was gelukkig niet kapot en nadat ik hem veilig achter een rits had opgeborgen kon ik mij op het lopen concentreren. Dat voelde heerlijk. Lekker lopen in het zonnetje met een heel lint medesporters voor en achter mij en mijn benen voelden perfect. Ik moest de neiging onderdrukken om niet met volle snelheid te gaan rennen, want er kwam nog wel het een en ander achteraan natuurlijk.
De wissel ging soepel en spoedig zat ik op de racefiets. Fietsen ging in eerste instantie prima. De eerste twee rondjes had ik een fijne snelheid en ik maakte mij op om de laatste ronde nog wat te versnellen toen ik plotseling een stekende pijn in mijn linker been voelde.
Kramp in mijn kuit. Shit! Hoe krijg ik dit er weer uit? Ik probeerde tijdens het fietsen een beetje te strekken, maar het hielp niet erg. Ik werd voorbij gereden door iemand (“Hee, had ik jou net niet ingehaald?”) die vroeg of ik kramp had. “Dan moet je lichter schakelen” was zijn advies.
Dus ik dat doen, maar daardoor werd een langgerekte aaaaaauuuuuu alleen maar opgedeeld in korte au-au-au-au-au. Later sprak ik een andere sporter. “Als ik kramp heb schakel ik gewoon wat zwaarder en gebruik ik mijn andere been wat meer.” Zo zie je maar…

Schaatsen ging gewoon niet. Alles deed zeer. Vooral in de bocht heb je je linker kuit toch echt nodig om overeind te blijven. Extra frustrerend was dat de rest van mijn lijf eigenlijk nog prima vooruit wilde. Links en rechts werd ik voorbij geschaatst en ik moest de neiging onderdrukken om aan iedereen uit te leggen: “Ik kan echt nog wel verder hoor, ik heb alleen vreselijke kramp.”
Uiteindelijk heb ik mijn rondjes toch gereden. Strompelend, maar gelukkig kwam ik van de baan. Wat geweldig om mee te maken. Ik liet mij verwennen met heerlijk fruit en drinken dat opgesteld stond bij de finish. (perfect geregeld!)

In de kleedkamer sprak ik nog een man die net als ik de sprintafstand had volbracht. Hij vertelde dat ze al een aantal jaren met een hele groep vanuit Breda komen om hier mee te doen. Ze slapen in een hotel in de buurt en maken er een gezellig weekend van. “Het is voor ons de ideale afsluiting van het schaatsseizoen. Alles is hier ook zo perfect georganiseerd!”
En zo is het.
Organisatie, bedankt voor deze geweldige dag! Volgend jaar doe ik weer graag mee.

ps. De foto is van http://wtt.natuurlijkwild.nl/index.html