Zoals elk jaar vertrekken we op vrijdag voor de herfstvakantie. Een dagje vrij van school om eventuele olympische ambities alle kans te geven tot bloei te komen. Ook dit jaar hebben we een grote groep: 26 rijders en rijdsters met vijf begeleiders. Een aantal waarop onze vereniging trots mag zijn, zeker als je kijkt dat er steeds minder op wedstrijdniveau wordt geschaatst in Twente.
Het eerste trainingsblok is altijd al op vrijdagmiddag. Dat betekent uiterlijk om 3 uur bij de jeugdherberg (lunchen doen we in de auto), snel kamers verdelen, uitpakken en klaar maken voor de eerste training. Nog wel een beetje rustig aan natuurlijk, want van zo’n 5 uur op je kont zitten wordt het lichaam niet soepeler van. Belangrijk aandachtspunt in deze eerste training is het oefenen van de start, want op zaterdag is de eerste wedstrijddag van het trainingskamp. En er zijn nog niet zoveel wedstrijden gereden, dus er moet nog wel wat geautomatiseerd worden.
’s Avonds wacht ons een warme maaltijd (4 soorten soep) waar de meningen wat over verdeeld zijn. Maar het was in ieder geval warm en voedzaam, als je niet alle groentes en aardappelen uit de groentesoep haalde.
Zaterdag is altijd een spannende dag. Dan worden de wedstrijden gereden (500-1500 en voor sommigen 500-1000) en dat merk je. De meesten zijn toch wat stiller bij het ontbijt en de gezichten staan wat bleekjes. Je merkt dat ze het graag goed willen doen en zichzelf niet teleur willen stellen. Hoewel dat soms erg lastig is, gezien de (toren)hoge verwachtingen. En dat maakt het schaatsten ook zo’n lastige en tegelijkertijd boeiende sport; de klok is genadeloos en elk foutje wordt afgestraft in tijdsverlies (en bijbehorende teleurstelling).
Maar niet deze zaterdag. Er is vandaag goed geschaatst; veel P.R’s of bijna P.R’s. En dat is zo vroeg in het seizoen goed te noemen. Wij als trainers waren dan ook zeer tevreden met het behaalde resultaat. In tegelstelling tot sommige schaatsers die vonden dat het allemaal nog wel sneller had gekund. Met name de pupillen in de groep van Jelle zijn met sprongen vooruitgegaan. De trainingsarbeid van de zomer (twee keer fietsen, landtraining en skeeleren) heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen.
Ook WG 1 kan tevreden terugkijken op een goede zaterdag. Nadat vorig seizoen veel tijden scherper zijn gesteld, is het altijd weer even afwachten of er in het nieuwe seizoen ook weer zoveel progressie kan worden geboekt. Maar daar bleek duidelijk ruimte voor. Ze worden nog steeds sterker en ze gaan ook beter schaatsen. Kortom, ook hier (bij de meesten) weer betere tijden.
Bij de oudjes, want zo mag je WG2 inmiddels wel noemen, was het resultaat iets wisselender. Er waren uitschieters, zowel naar boven als naar onder. Je ziet hier toch dat de combinatie van school/studie, werk en schaatsen soms lastig is. Dat het soms moeilijk is hier evenwicht in te vinden en dat scherpe tijden uit het verleden niet altijd garanties geven voor scherpe tijden in het heden.
Speciale aandacht op deze wedstrijddag behoeft onze cameraploeg (Leonie Brinckate en Peter Roemaat, inderdaad de moeder en vader van). Zij hebben op alle afstanden filmpjes gemaakt van de rijders, die wij als trainers weer kunnen gebruiken voor de analyse. Zoals je leest, het gaat er allemaal heel professioneel aan toe. Want ook dat is een vast onderdeel van het kamp; het analyseren van de schaatsbeweging van de verschillende schaatsenrijders. Met een blocnote in de hand kijken wat er goed gaat (vooral dat natuurlijk) en wat er nog beter kan. En dit dan bespreken met de rijders. En voordat je het weet is het laat in de avond en ben je de afgelopen 15 uur bezig geweest met schaatsen. Is dat leuk, vraagt u zich wellicht af; Jawel, erg leuk!
En de rijders ondertussen. Die doen wat echte topsporters ook doen. Beetje op bed liggen, chillen, filmpje kijken (dit jaar was er een heuse bioscoop mee, inclusief beamer). Misschien dat de chips en cola iets minder professioneel is als herstelbrandstof, maar ja….Je kan niet alles hebben.
Zondag is opnieuw een spannende dag. Normaal is er op trainingskamp maar een wedstrijddag, maar dit jaar waren er het hele weekend wedstrijden en hadden we niet de beschikking over trainingsijs. Dus hadden we van tevoren al gekozen om ook vandaag deel te nemen en wel met een langere afstand. Voor sommige pupillen van Jelle was dit een 1500 meter, voor de overige rijders een 3000 meter en voor een aantal diesels zelfs een 5000. De emoties waren wat wisselend, variërend van nieuwsgierig tot grote weerzin. Toch heeft iedereen meegedaan en zijn beste kunnen gegeven. Er zijn weer mooie prestaties geleverd en veel van de rijders zijn boven zichzelf uitgestegen. Door eens een lange afstand te rijden (en overleven) is een kortere afstand daarna niet meer zo spannend. En zo sloten we het wedstrijdblok af.
’s Middags was er tijd voor ontspanning, wat voor sommigen betekent lekker luieren in de Jeugdherberg. Met een vrij grote groep zijn we Erfurt in geweest, maar dat is op zondagmiddag niet echt bruisend. Wel koud en nat, eigenlijk de enige middag met slecht weer. En daar zaten we dan op een overdekt terras. Te luisteren naar een heel lange man die de digeridoo bespeelde. Een beetje een domper na zoveel succesvolle wedstrijden.
Maandag was het weer tijdig op om te gaan trainen. Omdat we om 10 uur op het ijs kunnen, is het ontbijt rond 8 uur, best luxe op zich. Dan klaar maken en zo’n twintig minuten wandelen naar de ijsbaan. Beetje inlopen, rekken en strekken en gaan met die banaan. De meeste rijders klaagden toch wel over zere benen na een weekend van wedstrijden, maar er is goed getraind zowel in de ochtend als in de middag. Aan inzet geen gebrek.
Dinsdag is het extra vroeg op, want het is de laatste dag van het kamp. Nog een laatste training in de ochtend, maar voorafgaand daaraan al kamers opruimen enzovoort. En soms betekent dat meer rommel dan een vuilniszak aan kan. Na nog een laatste pittige training is het weer snel terug naar de jeugdherberg om fris gedoucht weer naar huis te kunnen. Waar het tijd is om de opgebouwde conditie en coördinatie in de rest van het seizoen om te zetten in goede resultaten.
Namens de trainers (Jelle Bok, Wim Verkerke en ondergetekende) wil ik Peter Roemaat en Leonie Brinckate van harte bedanken voor hun hulp tijdens het kamp! Verder gaan ook de complimenten naar Wim en Jelle voor het organiseren van het schaatskamp.
Het was weer erg plezierig om mee te gaan als begeleider. Intensief, uitdagend, uitputtend maar bovenal erg leuk! Dus, wat mij betreft volgend jaar weer.
Raymond Leverink
Trainer WG1
Foto's van het trainingskamp staan in het HIJC fotobalbum: http://www.hijc.nl/Nieuws/Fotoalbum/emodule/1006/egallery/961