Beste clubgenoten

Tussen de schoolse bezigheden door maak ik even tijd voor een korte pauze. In de korte pauze moet het er maar even van komen. Ik zou nog even een verhaaltje schrijven.

En dat is lastiger dan het lijkt, vind ik. “Wat vind men leuk om te horen? En: hoe schrijf ik het op?” Zijn vragen die steeds weer in mij opkomen.

Met die vragen in mijn achterhoofd, bedenk ik dat het leuk is om eerst eens even terug te blikken op het schaatsseizoen. Ik ben immers alweer in de zomer mindset met de bijbehorende trainingen. Dus ik heb de winter voor mijzelf al wel op een rijtje gezet.

Ik kijk terug op een winter waar ik heel veel nieuwe ervaringen heb opgedaan.

Zo was de 200km op de Weißensee een hele ervaring. Dit was een tocht waaraan ik nu nog af en toe aan word herinnerd tijdens een koude fietstocht. Ik heb een van mijn vingers volgens mij iets te koud gehad in Oostenrijk en men zegt dat je daar vervolgens gevoeliger voor kan zijn. Wellicht zit het tussen mijn oren maar het is me nu al een aantal keer opgevallen.

Voor mijzelf was de Grandprix wedstrijd in Zweden de meest glorieuze. Ik voelde mijzelf zo enorm sterk die dag. Waar ik de wedstrijden daarvoor (meerdere) mindere momenten had gekend in de koers, bleef ik mijzelf die dag goed voelen. En naar verloop van tijd werd ik er een beetje angstig van. “Wanneer zou de man met de hamer komen?” Maar de man bleef weg en ik kon door! Na een prachtige aanval (in de laatste 3km van de koers) van mijn teamgenote Elma, was het aan mij om  de kopgroep te controleren. Het was mijn taak om te zorgen dat men zich rustig zou houden en als er toch iemand zou wegspringen (wat natuurlijk steeds gebeurde), moest ik mee. Zo geschiedde. Mariska Huisman sprong meermalen weg.

En achter Mariska Huisman aanrijden is geen pretje, want zij rijdt sterk dat ik alle zeilen moet bijzetten om er ook maar achteraan te blijven hangen. Maar meerdere keren een aanval van Mariska pareren, is helemaal een aanslag op je lijf. Na de aanval die uiteindelijk de goede zou zijn, zat ik achter Mariska die op Elma in reed. Maar Elma had genoeg voorsprong waardoor zij naar de overwinning spurtte. Ik heb het in de eindsprint tot een derde plek kunnen halen. Dit was mijn eerste individuele podiumplek.

Naast de marathons heb ik ook enkele langebaan wedstrijden gereden in het tweede deel van het seizoen. Ik heb hier heel veel plezier aan beleefd. Het doel van mijn coach en mij was om weer wat plezier terug te vinden in het rijden van langebaan wedstrijden. Dit is meer dan gelukt. Met enkele drie- en vijf kilometer races, heb ik weer wat vertrouwen gekregen. En dit vertrouwen had ik nodig. Meer dan bij de marathon, is langebaanschaatsen mijn inziens een discipline waarbij je op jezelf moet kunnen vertrouwen. Het rijden van een constante rit  vergt een goed gevoel voor rondetijden. Dit gevoel mistte ik in het begin van het seizoen 2014-2015. Dat maakte dat ik een soort van muur bouwde om van start te gaan op een drie- of vijf kilometer. Op 18 januari heb ik een vijf kilometer in Heerenveen gereden. Het resultaat was niet verbazingwekkend maar wel opvallend goed. Het voelde goed en ik had het idee dat ik de controle had over mijn race. Dit gevoel herinnerde me aan het langebanen. Het racen tegen de klok, in je eentje. “Goh, wat is dit toch leuk!”

En dat heeft mij doen besluiten om de combinatie van het langebaanschaatsen met de marathon te blijven combineren. Daarnaast ga ik deze zomer weer triatlonnen. Hier kijk in enorm naar uit. Zeker nu het zonnetje er weer doorkomt, wat de fietsritjes al een stukje comfortabeler maakt.

De triatlonkalender is al klaar. Naast enkele wedstrijden in Nederland mag ik ook meedoen in een soort gelijke competitie in Duitsland. Deze wedstrijden zijn nieuw voor mij en daarin ga ik dus ook weer een stapje maken.

Volgende week trek ik de schaatsen nog eenmaal uit de kast voor de wintertriatlon. Ik zal van start gaan op de lange afstand.

Pien Keulstra

Meer over Pien is te lezen op de website van mkbasics.