Voor de laatste editie van de Twentse Recreanten Competitie kwamen maar liefst 4 HIJC-ers aan de start. Ikzelf, André van den Berg, Marc van Ee en nog een dame in HIJC tenue van wie ik de naam niet weet.

De wedstrijd begon tamelijk rustig, waar Marc handig van profiteerde. Hij ging er als een raket vandoor, het peleton vertwijfeld achter zich latend. De vorige keer probeerden mensen ook wel te ontsnappen en werden ze al snel weer teruggehaald. Dus keken we elkaar een keer aan en reageerde niemand. Maar Marc is een uitstekende sportman en al snel had hij te veel voorsprong om hem nog terug te kunnen halen. Na een ronde of 5 had hij het hele peloton een ronde ingehaald.
De strijd ging voor ons dus om de tweede plaats.

Gesterkt door de gedachte dat André wel kopwerk wilde overnemen (het helpt echt wel om een clubgenoot in het peloton te hebben) durfde ik me voorin de groep te begeven. Al snel draaide ik een rondje op kop waarna ik mij weer liet afzakken. Uiteindelijk splitste een kopgroep van ongeveer 12 mannen en vrouwen zich af. André en ik zaten erbij.
Het tempo was goed bij te houden en 4 rondes voor het einde had ik nog genoeg over om eens een actie te wagen.

Geïnspireerd door de olympische schaatshelden, die ik die middag nog op tv had bewonderd, besloot ik de koppositie te pakken en een ronde nog even flink aan te zetten. “Zo dat zal ze leren.” dacht ik “Daarmee trek ik het peleton vast wel uit elkaar”. Na anderhalve ronde zat ik er helemaal doorheen. Ik dacht: “Ik laat me een klein stukje afzakken, dan doe ik mee voor de top 3.” Ik ging iets opzij en minderde snelheid om de koppositie over dragen aan André. Helaas liep het toen helemaal anders dan ik in gedachten had. Het peloton was één lang lint en niemand liet mij natuurlijk invoegen. Voor ik het wist zaten er een stuk of 10 rijders voor mij en kon ik alleen aansluiten aan de achterkant van de kopgroep. Op dat moment begonnen de voorste rijders ook nog een eindsprint in te zetten. Ik kon niet meer.
Met mijn laatste krachten heb ik toch nog een paar schaatsers ingehaald en eindigde ik op de 8e plaats, balend van mijn onhandig gereden race.

Het liefst zou ik iedereen bij elkaar roepen en het nog een keertje overdoen, maar helaas was dit alweer de laatste marathon van het seizoen. Hopelijk krijg ik in het volgende seizoen een kans op revanche.
Ik wil hierbij de vrijwilligers graag bedanken voor het organiseren van deze leuke activiteit.

De reactie van André na afloop: “Dit is echt veel leuker dan zomaar rondjes rijden!”

Tot 29 maart bij de Wintertriatlon!