Henk stierf op 7 februari  jl. na een aantal jaren waarin de gezondheid hem in de steek liet. De man die generaties schaatsers als trainer bij H.IJ.C. de kneepjes van het vak leerde, die doorgewinterde mannen op de Weissensee voorging in barre omstandigheden en Elfstedentochten  op zowel de schaats, fiets als skeelers bedwong, is er niet meer.
Z’n slechter wordende gezondheid kondigde zich al aan toen hij jaren geleden als trainer de droogtrainingen in de zomerperiode enkel nog op de mountainbike kon begeleiden. Maar hij stond er en liet z’n “pupillen” nog jaren horen dat knie heffen de basis voor het succes was. Getuigenissen van de jaarlijkse tocht op de Weissensee zijn er ook talrijk, zoals onderstaand:

“20 jaar achter elkaar is het eind januari ‘s morgens vroeg om 6 uur druk aan de J.P. Sweelinkstraat in Enschede, schaatstassen  worden in een busje geladen  en in huize  Groot Bramel hebben Henk en Riky  de koffie en thee klaar. Na een korte tijd stapt de vriendengroep in de bus om de jaarlijkse reis naar de Weissensee te beginnen. Henk onze grote roerganger heeft zoals altijd alles weer uitstekend voor elkaar.  Het busje gehuurd, de financiën geregeld en bij de Weissensee voor onderdak gezorgd, dus karren maar. Henk zit als een vorst  achter het stuur alsof hij nooit wat anders doet. De eerste uren zijn we nog wat rustig maar dan beginnen de gesprekken over van alles en nog wat maar ook of er wel ijs ligt, en wat is de ijskwaliteit  dit jaar. Henk blijft kalm en zegt dan; jongens het is natuurijs . En als we dan na zo’n reis van 10 uur aankwamen bij de Weissensee  is  het altijd weer een prettig weerzien.
Na en paar obstlers  en een goede nachtrust  wordt de  volgende dag  het ijs verkend en   Henk  heeft gelijk, Het is natuurijs met scheuren en gaten. De eerste jaren is Henk samen met Henk Wiegers onze kopman, die twee  sterke kerels rijden  de gehele 200 km op kop en wij kunnen alleen maar volgen”.

Henk haalde in het verleden vele duizenden guldens op met schaatsadons in de Ton Menkenhal in Enschede en zorgde daardoor voor een belangrijke financiële bijdrage aan de renovatie van het clubgebouw in de 90er jaren van de vorige eeuw.  Een renovatie waar we vandaag de dag nog van genieten en Henk eveneens de bouwkundige leiding van had.

We hebben ook gelachen met Henk en zo kon het gebeuren dat hij tijdens het trainingsuur in Deventer vaak een wedstrijdje organiseerde met als hoofdprijs een half varken. Althans dat lezen we in een clubblad uit die periode. 
En schrijver voegt er aan toe dat de strijd bepaald niet eerlijk verliep, omdat Henk z’n “klaar af”  pas klonk als hij zelf al vijftien meter vertrokken was, waardoor hij menig keer met een half varken achter in de auto  vertrok en dan thuisgekomen, trots aan Riky vertelde dat ie weer gewonnen had.  Of het allemaal waar is…..?

Een clubicoon is er niet meer. Helaas was het afscheid van de club anders dan we met z’n allen hadden gewild,  jammer.  We kunnen enkel dankbaar zijn voor datgeen wat Henk allemaal voor de Hengelose IJsclub heeft gedaan. Laten we hem in gedachten een plaatsje geven op de lijst met ereleden en hopen dat hij – waar dan ook- onze gedachten kan lezen.                                   
Henk we zullen je missen, maar nooit vergeten.

Wim Molenveld, Joep Oude Groen, Wim Salomons