Als vader van 3 fanatiek schaatsende dochters komt onheroepelijk het moment dat ze mij voorbij schaatsen. Het eerst op de korte afstand. "Maar ja, zij hoeven natuurlijk ook niet zoveel kilo's in beweging te zetten." houd ik me dan voor. "Ik ben al een kerel op leeftijd met taaie spieren, dus op de lange afstand kunnen ze me niet kloppen." Maar telkens loop ik wat meer achter de feiten aan en word ik op alle afstanden, zowel op als naast het ijs, ingehaald.

Toen ik aan de eettafel vertelde dat de HIJC-DIJC wedstrijd open stond voor inschrijvingen was het oordeel duidelijk: "Jij zegt altijd dat we aan van alles mee moeten doen, dus jij moet je ook inschrijven, pap". En daar hadden ze natuurlijk gelijk in.

Ik kon alleen kiezen om te starten op 500 en 3000 meter.

De 500 meter heb ik al vaker gedaan. Leuk om te doen! De adrenaline giert door je lijf en veel te gehaast probeer je de afstand af te leggen. Na de finish duurt het even voordat je je realiseert dat het klaar is en, oh ja, je bent ook nog moe. Zoals altijd was ik niet tevreden over mijn prestatie. Te houterig, geen goede start enz. Al met al een seconde boven mijn pr. Eigenlijk wil je die race het liefste meteen weer overdoen.

De 3km is andere koek. "Veel te lang!" vinden mijn meiden, dus starten ze niet zo vaak op die afstand. Van mijn dochters heeft alleen Ella vorig jaar in Erfurt 5:11,43 gereden. Dus ik ging goed in de voorbereiding: een schema opgezocht om 5:10 te rijden (je moet wel ambitieus van start gaan ten slotte). Isa ging mij coachen en gaf de rondetijden door.

De start van de 3km is aan het eind van het rechte stuk en de loting bepaalde dat ik alleen moest starten. Na een hoop zenuwachtig gedoe ging ik onhandig van start, zo net voor de bocht. Ik maak een slag pootje over en realiseer me dan dat het nog niet hard genoeg gaat. Nog maar een gewone slag ertussen, dan verder pootje over en we zijn op weg. Ik ben alleen in de baan en het gaat wel lekker. Ik had niet onthouden wat mijn opening moest zijn, dus pas na anderhalve ronde kreeg ik een idee van hoe het ging. Ronde 38 nogwat hoorde ik de speaker zeggen. Eigenlijk is het best vreemd dat je dat kunt horen als je zo druk bent met schaatsen en ook nog tijd hebt om daar wat van te vinden. 

De tweede volle ronde begon ik mij zorgen te maken. De benen voelden nog goed, maar ik had alweer een ronde onder de 40. Ik weet dat Ella best hard kan schaatsen, dus het kan niet zo zijn dat dit mij gemakkelijk afgaat. Toch maar iets gas terugnemen. Dat had meteen effect, want de ronde erna reed ik 41.5, wat weer te langzaam was. Ik probeerde wat te versnellen, maar mijn bewegingen waren te krampachtig en nu begon ik toch ook wel serieus moe te worden. Nog 4 ronden op het bord. Waar was ik aan begonnen?

Op het rechte stuk ging het nog wel redelijk goed, maar in de bocht voelde ik mijn krachten nu snel afnemen. Doorbijten! Ik haal het meisje in dat na mij gestart is. Gelukkig geen problemen daarbij en eigenlijk best een fijn gevoel dat ik in elk geval niet de langzaamste van het stel ben.

Met nog 2 ronden op het bord begonnen mijn gedachten af te dwalen. Vorige week een prachtige documentaire gezien van "Andere tijden sport" over Bart Veltkamp die zich tijdens de kwalificatiewedstrijd voor de olympische spelen expres had laten vallen omdat hij pap in de benen had (u kunt hem hier nog terugkijken). Dat leek mij eigenlijk ook wel wat, gewoon de benen optrekken en heerlijk op mijn billen over het ijs glijden. Alles om maar niet verder te hoeven.

"Nee Bob, gewoon nog even verder schaatsen." Ik denk aan mijn gezin dat me staat aan te moedigen langs de kant, Isa die me coacht en elke ronde roept dat het goed gaat en de pupillen uit mijn trainingsgroep die me luidkeels aanmoedigen. Nog maar een minuutje afzien en dan ben je er voorlopig weer vanaf. Meer op karakter dan op techniek schaats ik de laatste ronde.

Direct na het passeren van de finish verkrampen mijn benen. Ongelooflijk dat ik met die stramme poten daarnet nog een ronde kon schaatsen. De klok blijft staan op 5:15. Helaas niet het gezinsrecord verbroken. Dat is eerst wel een teleurstelling, maar als de kramp uit mijn benen wegtrekt, ben ik toch wel tevreden met mijn prestatie. Het ging, vooral achteraf gezien, nog best lekker. De hele avond vermoei ik mijn vrouw met verhalen over wat er in welke bocht gebeurde en waar ik toen aan dacht. Wat kan er toch veel gebeuren in 5 minuten.

Het is echt heel leuk om jezelf zo af en toe op de proef te stellen en ik kan iedereen aanraden om ook eens aan zo'n wedstrijd mee te doen. Binnenkort krijgen alle HIJC leden weer de kans tijdens de clubkampioenschappen. Juist als je, net als ik, geen supergoede schaatser bent is het geweldig om eens die spanning te ervaren van zo'n lege baan voor je om daarna als in een achtbaan die rondes te schaatsen.

Dus: ALLEMAAL INSCHRIJVEN VOOR DE CLUBKAMPIOENSCHAPPEN!