Voor iedereen zal het schaatsen op de Weissensee een bijzondere ervaring geven. Het prachtige krakende buitenijs, het grote of het kleine meer, het mooie uitzicht eromheen, de (vele) scheuren in het ijs en het bijbehorende vallen en natuurlijk weer opstaan. De 200km of de 100km prestatietocht, haal je het wel of niet, de trots en volharding na de finish, en noem zo maar op.  

Dit jaar hebben wij de prestatietocht (100km) geschaatst. Maike voor het eerst op de Weissensee, voor Hans al de zesde keer. We hebben gekozen voor de 2de tocht op vrijdag. Alles begon al op de dag ervoor; transponders ophalen en een welkomstwoord in de grote tent waar we na een spannend filmpje over de Weissensee tocht het verlossende nieuws kregen; “it giet oan!”. Overspoeld door gejuich van de wel honderden mensen die aanwezig waren kregen we daarna het nieuws dat we een uur eerder mochten starten (om 8:00) vanwege het voorspelde warme weer. Met als tip om ons niet te warm te kleden (en nee een korte broek was dan weer net niet de bedoeling).  

Met toch wel lichte spanning vroeg naar bed en hopen op een beetje nachtvorst. Dit kwam er wel iets meer dan voorspeld, waardoor in de ochtend het albekende getwijfel kwam wat nou aan te doen. Bij aankomst konden we de vele hoofdlampen van de rijders van de 200km al zien over het grote meer. Op naar parc fermé, schaatsen aan (met de tenen vet van de vaseline), helm op, heb ik de transponder echt wel om, en op naar de start.  

En daar gingen we dan, met maar liefst meer dan 1000 rijders tegelijk, ieder voor zijn eigen doel, rondjes schaatsen van 12,5km op het kleine meer. Voor Maike in het begin erg wennen, niet te diep zitten zoals je van je trainers altijd hoort want dat houdt je rug niet vol, en ook niet téveel op de scheuren letten (als je er voor de éne uitwijkt stap je vaak in de volgende). Het genieten kon beginnen. Want dat was het dan ook echt. De eerste 5 ronden gingen lekker, waarbij we in ronde 2 nog gezelschap kregen van Lasse Klaas die het als “uitrijdrondje” gebruikte na zijn wedstrijd van 80km de dag ervoor. Verschil moet er wezen…  

Af en toe tussen de rondjes door even een welverdiende korte pauze om snel wat warm water naar binnen te werken met een stuk ontbijtkoek of banaan (want eerlijk is eerlijk, de verzorging is echt uitermate goed geregeld door alle vrijwilligers). Maar nog leuker; de aanmoedigingen onderweg van vrijwilligers, onbekende toeschouwers die komen genieten van het mooie spektakel, maar ook van wat HIJC-bekenden (onder andere de familie Huizing en Laurens Klaas hebben ons vanaf de kant toegeschreeuwd).  

Naarmate de dag vorderde werd het weer steeds mooier, de zon steeds feller, maar hierdoor het ijs ook steeds slechter. Met nog 2 ronden te gaan (voor ons dan), werd het ijs in sommige bochten vergelijkbaar met de consistentie van een slush puppy, aardig pittig dus om doorheen te werken. Hierdoor stonden we gewoon vast in het ijs en werd het schaatsen verruild voor stappen waarbij je om de paar meter nog net niet met je snufferd het ijs aanraakte (want eerlijk is eerlijk; het is mooi ijs maar van zó dichtbij bekijken is nou net weer niet nodig). Dit resulteerde in een aantal valpartijen voor ons en dat maakte de tocht dan ook erg uitdagend.  
En wij waren zeker niet de enigen, we hebben meerdere bloedvlekken op het ijs gezien en iedereen heeft er een stuk langer over gedaan dan ze normaal zouden doen. We hebben ons erdoorheen gekletst en maar door blijven stappen en weer opstaan, want opgeven is geen optie.  

En na 8,5 uur schaatsen (jaja…. Zo lang…) kwamen we dan samen over de finish! GEHAALD!! 

Hans: Voldaan, trots op Maike vanwege haar volharding en het afzien en dat ze na de finish het slechte ijs alweer was vergeten. Het is een bijzondere ervaring om met je dochter te delen. Maike had het alleen van verhalen van mij, nu is ze deelgenoot. De Weissensee; het is en blijft een bijzondere ervaring! 

Maike: Het was superleuk om te doen, super super zwaar (zeker zonder echte voorbereiding… oeps..), maar wel super leuk. Ik heb echt genoten om op buitenijs te mogen rijden en om dat met zoveel mensen te doen die of een net zo grote liefde hebben voor de sport, of die het doen voor een goed doel. Mijn respect voor de mensen die finishen (en zeker de 200km) is alleen maar gegroeid. Ergens kriebelt er wel iets om ook voor de 200km te gaan in de toekomst, dus dat betekent dat ik alleen maar meer moet gaan schaatsen (heh wat vervelend nou 😉). 

Extraatje:  
Naast onze eigen prestatietocht, hebben we veel andere leuke dingen gedaan. We zijn de bergen op gaan wandelen en ook hebben we gelanglauft (een hele andere leuke ervaring en uitdaging). Maar de reden dat we naar de Weissensee gingen, en dus deze tocht hebben kunnen doen, is om te helpen met de verzorging en onderdeel te zijn van de persoonlijke fanclub van Lasse Klaas tijdens zijn wedstrijden.  

In totaal heeft hij 4 marathon wedstrijden mogen rijden op het mooie natuurijs; eentje van 80km, 150km, 60km (de ‘sprint’) en de 200km. Samen met Laurens Klaas (zijn vader) hebben we ons opgesteld als ondersteunend team. Echt een hele andere ervaring. Tassen en koelboxen met eten en drinken meenemen, een goed plekje zoeken in de verzorgingsstraat naast alle topteams, om je vervolgens tussen de andere teamleiders te wurmen zodat je de bidon kan aangeven. Ook hier is techniek voor nodig; houdt de bidon goed vast, laat hem niet te vroeg los, maar ook niet te laat zodat je je rijder in zijn gezicht slaat, ontwijk de bidons en gelletjes van de andere rijders die je soms om de oren vliegen. Oh en pannenkoeken bakken hoort hier ook bij! 

Het onderdeel persoonlijke fanclub zijn kwam tot zijn uiting door veel te schreeuwen, hem te overspoelen met complimentjes (ook ongewild) en door te wapperen met het prachtige spandoek wat het gezin van Lasse had gemaakt. Om hen hier ook van te laten meegenieten is Maike bij de finish gaan staan wat zorgde voor een interview met de omroeper van de wedstrijd waardoor “Lasse Klaas van de Hengelose IjsClub” wat meer naambekendheid heeft gekregen. Maar natuurlijk hebben we ook Wieke Roemaat net zo hard toegeschreeuwd, die net zoals Lasse alle wedstrijden heeft gereden! 

Prachtig om ook dit van dichtbij mee te maken. Zo zie je maar; de Weissensee biedt alleen maar mooie nieuwe ervaringen.