Weissensee 2017
Afgelopen woensdag was het zover. ’s Morgens vroeg werd ik opgehaald door Hans Laagland en zijn kameraad Arne Alphenaar van de Deventer IJsclub, met wie ik mee mocht naar de Weissensee om daar op vrijdag 3 februari de Alternatieve Elfstedentoertocht over 200 kilometer te schaatsen.
Na een voorspoedige rit voorzien van de nodige koffie, gevulde koeken, repen chocola en afschuwelijke muziek kwamen we aan bij het appartement. Inmiddels was de temperatuur al boven nul en was het maar de vraag hoe we het ijs de volgende dag zouden aantreffen.
Op donderdag gingen we wat inrijden om een beetje aan het ijs te wennen, het was toen al twijfelachtig of de tocht van vrijdag nog wel over het grote meer zou kunnen gaan. Vandaar dat we met ons groepje nog naar achteren geschaatst zijn richting de Dolomietenblick. Het ijs was al flink nat en er zaten veel slechte stukken in, maar toch was het een fantastische rit.
Doordat de temperatuur behoorlijk bleef oplopen werd de ijskwaliteit met het uur slechter en leek het vrijdag meer een zwemwedstrijd te gaan worden dan een schaatswedstrijd.
Van de beide heren kreeg ik ’s avonds nog alle benodigde aanwijzingen en ik stond dan ook zo goed mogelijk voorbereid vrijdagmorgen aan de start, samen met nog ruim 1000 andere schaatsgekken.
Vol goede moed ging ik van start en mijn eerste twee ronden reed ik ook keurig in de vooraf bepaalde tijd. Ondanks diverse valpartijen wilde ik stug doorrijden maar de pijn in mijn enkel, pols en knie werd steeds heviger. Onze verzorgingsdame aan de kant nam me daarom toch even mee naar de EHBO en daar vond men het mede vanwege het slechte ijs een te groot risico om door te rijden. De kans op verdere valpartijen met ernstiger gevolgen was te groot.
Dus voor ik goed en wel warm gereden was zat ik al bij de EHBO met een gekneusde pols, verrekte enkelbanden en een knieblessure die weer opspeelde. Een flinke teleurstelling, ik had me er verschrikkelijk op verheugd. Maar na een potje janken, heb ik me gauw gedoucht, warm aangekleed en kon ik terug naar het ijs strompelen om de mannen fanatiek aan te moedigen. Deze gingen beiden prima, gingen niet voor een toptijd maar wel voor het uitrijden van de tocht. En juist dat heeft ze uiteindelijk genekt, want vanwege de veiligheid mocht men tot 16.00 uur voor de laatste keer doorkomen zodat iedereen voor het donker gefinisht zou zijn.
Hans kwam uiteindelijk 2 minuten en 29 seconden tekort om nog zijn laatste rondje te mogen rijden ondanks dat hij alles op alles zette en veel risico’s nam op het laatste stuk moest hij nog 1 kilometer toen het lint dicht ging. Heel erg jammer, maar daardoor was ik niet de enige zonder kruisje. Nee hoor Hans, dat is maar een grapje het was je van harte gegund.
Hoewel ik het natuurlijk anders gehoopt had en ik ook best behoorlijk teleurgesteld was is het meteen een goede reden om volgend jaar weer te gaan, want het is een fantastisch evenement. Wie gaat ermee?
Chantal Huizing